امروزه فشارهاي زيادي از طرف دولت ها بر کارخانجات خودروسازي به منظور کاهش آلاينده هاي محيط زيست به خصوص آلاينده هاي مخرب لايه ازن، وارد مي شود. از جمله گازهايي که نقش به سزايي در تخريب لايه ازن دارد گاز CO2است. با توجه به خواصي که گاز طبيعي در مقايسه با سوخت هاي مايع نظير بنزين و گازوئيل داراست (توليد CO2 کمتري مي کند)، استفاده از گاز طبيعي به عنوان جايگزين مناسبي براي سوخت هاي مايع رو به افزايش است.
يکي از اقتصادي ترين روش ها براي گازسوز کردن موتور ديزل تبديل سيکل آن به سيکل SI است. در اين روش انژکتور حذف شده و به جاي آن شمع قرار مي گيرد و مخلوط هوا-گاز از دريچه هاي ورودي هوا وارد محفظه احتراق مي شود. اما با توجه به اينکه گاز در فشار کمتري نسبت به گازوئيل دچار احتراق خود به خودي مي شود همچنين با در نظر گرفتن اين نکته که از مخلوط رقيق گاز استفاده مي شود، به منظور کاهش نسبت فشار و دستيابي به حداکثر سرعت احتراق مي بايست تغييراتي در هندسه محفظه احتراق صورت گيرد.
در اين پروژه، چندين هندسه متفاوت براي محفظه احتراق انتخاب شده است و با تحليل جريان سيال داخل محفظه احتراق تأثير اين تغييرات بر سرعت جريان و ميزان توربولانس قبل از شروع احتراق مورد بررسي قرار گرفته است. هدف از انجام اين کار دستيابي به هندسه محفظه احتراقي است که داراي بيشترين بازده و کمترين ميزان توليد آلايندگي باشد.