این جنبش خودروسازان برای تولید محصولات سبز و کم مصرف در شرایطی است که نگاهی به محصولات خودروسازان داخلی طی سال 88، نه تنها از تولید خودروهای کم مصرف و پاک با طراحي جديد، حکایت ندارد، بلکه بر رشد تولید محصولاتی پرمصرف و با درجه آلایندگی بالا صحه مي‌گذارد. در واقع طبق آمار، خودروسازان داخلی در حال پیمودن مسیری عکس آنچه که بزرگان خودروسازی دنیا، هم اکنون مي‌پیمایند، هستند. نرخ بالای سوخت سبب شده تا مشتریان جهانی خودرو طی سال‌هاي اخیر، به تدریج از خودروهای حجیم و پرمصرف، فاصله گرفته و روی به خرید کم‌مصرف‌ها و همچنین هیبریدی‌ها بیاورند و از آن سو خودروسازان نیز که در بازار پررقابت و فشرده فعلی، به دنبال حفظ و البته گسترش فروش خود هستند و در قبال تولید محصولات پرمصرف و آلاینده، با جریمه‌هایی سنگین روبه‌رویند، بیش از پیش به تکاپوی تولید خودروهای دوستدار محیط زیست افتاده اند. این موضوع در حالی است که بازار خودرو ایران، رقابت چندانی را به خود نمی بیند و خودروسازان نیز که با همین محصولات فعلی، نان شان گرم و آب شان سرد است، انگیزه و تمایلی به طراحی و تولید محصولات کم مصرف و کم آلاینده ندارند.
در واقع مشتریان ایرانی که چندی دیگر باید افزایش محسوس نرخ بنزین را نیز تجربه کنند، حق انتخابی بسیار اندک در بازار خودروهای کم مصرف دارند، به نحوی که یا باید با همین تولیدات حال حاضر خودروسازی کشور، روزگار بگذرانند یا اینکه روی به خرید خودروهای کم مصرف وارداتی بیاورند.
در این شرایط به نظر مي‌رسد دو خودروساز بزرگ کشور باید نه‌تنها به‌خاطر تامین نیاز مشتری، بلکه بابت حفظ بازار خود نیز، اقداماتی اساسی انجام دهند و با طراحی و تولید خودروهایی کم‌مصرف‌تر و کم‌آلاینده‌تر، به جنبش سبز خودروسازان بزرگ دنیا بپیوندند. این کار البته نیازمند یک برنامه‌ریزی دقیق، حساب شده و قابل اجرا است، که بايد توسط کارشناسان و خبرگان صورت گیرد و با انجام آن، مشتری ایرانی نیز کمی تا قسمتی، به حق و حقوق خود از خودروسازی کشور خواهد رسید.