مساله ‌اين است که کشور ما اصولا امکان ساخت بعضی از قطعات را ندارد و یا ساخت آنها در داخل توجیه اقتصادی ندارد. حقیقت امر‌اين است که عملا ساخت خودرو در داخل از شرایط لازم برخوردار نیست؛ چه از لحاظ کمي‌و چه از لحاظ کیفی.
بنابراین کنار کشیدن رنوپارس نه تنها برای ما یک پیروزی به حساب نمی‌آيد بلکه خود نشان از یک نقطه ضعف است و مشکلات عدیده‌اي را برای ما ‌ايجاد خواهد کرد. برای تحقق تامین قطعات توسط شرکت‌های داخلی همراه با انتقال دانش فنی مي‌بایست آزادی عمل برای خرید قطعات از شرکت‌های خارجی نیز فراهم شود؛ در غیر‌اين صورت با تضعیف کیفیت خودروهای ساخت داخل مواجه خواهیم بود.
در حال حاضر دانش فنی هیچ خودرویی به طور کامل به ما ارائه نشده است و ‌ايران صاحب دانش فنی کافی برای ساخت و طراحی قطعات خودرو نبوده و تنها اطلاعاتی در حد تولید قطعات را دارا مي‌باشیم.
برای مثال ما دانش فنی تولید صفر تا صد تندر 90 را در کشور نداریم و برای تولید خودرو در کشور اگر قطع وابستگی صورت گیرد کیفیت متزلزل شده و صنعت خودرو کشور ضربه خواهد خورد. در حال حاضر لزوم یک بازنگری جامع احساس مي‌شود چرا که قطع وابستگی لزوما منجر به ارتقاي کیفیت نخواهد شد و ضمنا توجیه اقتصادی نیز نخواهد داشت.
از مسائل صنعت خودرو‌سازی ما ‌اين است که کارگاه‌ها کیفیت لازم را نداشته و از ماشین‌آلات، تجهیزات و دانش فنی کافی بهرمند نیستند. مگر آن که رنو مجوز وارد کردن قطعات را بدهد تا از شرکت‌هایی که برای ما توجیه اقتصادی دارد، قطعات خریداری و وارد شود.