فراخوان‌هایی که اگرچه هزینه‌ای گزاف روی دست آنها می‌گذارد، اما کمک می‌کند تا اعتماد سلب شده، باز هم جلب شود و مشتریان از برندهای بزرگ خودروسازی دنیا، فاصله نگیرند.
در واقع خودروسازان بزرگ دنیا، از آنجاکه «مشتری‌مداری» یک اصل اساسی برای آنها به حساب می‌آید، در این راه هر آنچه راهکار وجود داشته باشد را به کار می‌گیرند تا اعتماد جلب شده در طول سال‌های متمادی، یک شبه سلب نشود.این موضوع در شرایطی است که داستان خودروسازی ایران و مشتریان ایرانی، چیز دیگری بوده و ماجرا از اساس، متفاوت است.
خودروساز ایرانی با نیم قرن تجربه، تیراژ را اولویت اول خود قرار داده و کیفیت، موضوعی مهجور برای آنها است.
در این شرایط چند پرسش به ذهن می‌رسد.
اول آنکه چرا خودروسازان بزرگ دنیا با آن درجه از کیفیت و تکنولوژی، هزینه‌های مادی و معنوی «فراخوان» را به جان می‌خرند؟
آیا جز این است که «مشتری‌مداری» اصل اساسی آنها است و حفظ این اصل، ارزش هزینه کردن را دارد؟
آیا خودروهای ایرانی، هیچ عیب و ایرادی ندارند که ایرانی‌ها تنها یکبار در گذشته و در اثر فشارهای سیاسی و رسانه‌ای، فراخوان خودروسازان را تجربه کرده‌اند؟
آیا مشتری ایرانی با مشتری آمریکایی و اروپایی و ژاپنی، متفاوت است، که رفتار خودروسازان در مورد آنها یکسان نیست؟
در این زمینه به دو موضوع اساسی باید رجوع کرد.
ابتدا اینکه تعرفه بالای واردات خودرو در ایران، بازاری انحصاری را برای خودروسازان داخلی به وجود آورده و غالب مشتریان نیز چاره‌ای جز خرید تولیدات داخلی ندارند.
این موضوع سبب شده تا خودروسازان نیز توجه چندانی به کیفیت محصولات خود نکرده و فراخوان نیز کلا جایگاهی در رفتار حرفه‌ای آنها نداشته باشد.
موضوع دومی که در این مورد می‌توان به آن اشاره کرد، ناآشنایی مشتریان به حقوق اولیه‌شان است.
در واقع ایرانی‌ها هم‌اکنون نه تنها با کیفیت فعلی خودروهای داخلی، به نوعی کنار آمده‌اند، بلکه به دلیل ندانستن حقوق خود، رفتار خودروسازان را نیز پذیرفته و انتظار تعمیر رایگان و داوطلبانه خودرویی که مثلا ترمز آن ایراد دارد یا دنده‌اش خوب جا نمی‌رود را ندارند.
به نظر می‌رسد خودروسازی ایران نه تنها در موارد فنی و تکنولوژیکی، فاصله زیادی با بزرگان خودروسازی جهان دارد، بلکه باید درس‌های اجتماعی و فرهنگی را نیز از آنها بیاموزد، درس‌هایی که جان کلام آنها، رعایت حقوق مصرف‌کننده یا همان «مشتری‌مداری» است.