«ژیان» که محصول سیتروئن بود، پایه‌گذار ورود دیگر خودروها و خودروسازان فرانسوی به ایران شد و پای رنو و پژو را نیز به کشور باز کرد. ابتدا رنو که به گفته کارشناسان، در انتخاب بازارهای جهانی، بسیار حساس است، با محصولی به نام «رنو5» قدم به ایران گذاشت و پس از انقلاب، پژو نيز هوس حضور در بازار خودرو ايران به سرش زد.
هم‌اکنون نزدیک به 40 سال از حضور فرانسوی‌ها در بازار و خودروسازی ایران می‌گذرد و در حال حاضر پژو و رنو با فاصله‌ای بسیار زیاد، در کشور ما فعالیت می‌کنند.
این موضوع در شرایطی است که تفاوت‌های مهمی‌ میان عملکرد این دو غول خودروساز اروپا، در خودروسازی ایران به چشم می‌آید.
نوع خودروهای تولیدی و کیفیت آنها، نحوه سرمایه‌گذاری و در نظر گرفتن نیاز مشتری، از جمله مواردی است که پژو و رنو در زمینه آنها، عملکردی متفاوت را از خود در بازار ایران نشان داده‌اند. نگاهی به این تفاوت‌ها، از این نکته حکایت می‌کند که اگرچه پژو در کل عملکرد موفقیت‌آمیزتری در بازاریابی و تولید داشته، اما هم‌اکنون حاصل بیش از 20 سال فعالیت این شرکت در ایران، تولید محصولاتی قدیمی‌و از رده خارج (به جز پژو 206) است.
این در شرایطی است که رنو با وجود سهم بسیار اندکی که در خودروسازی و بازار خودرو ایران دارد، توانسته محصولاتی همواره باکیفیت را در اختیار مشتری ایرانی قرار دهد.
هرچند که با این وجود، هم اکنون پژو پس از پراید، سلطان خودروسازی ایران به حساب می‌آید و بعید است رنو به این زودی‌ها
به رقیبی جدی برای پژو در بازار کشور تبدیل شود.
در حال حاضر ایران‌خودرو به عنوان شریک تجاری پژو، سالانه حدود 450 هزار دستگاه انواع محصولات پژو را به تولید می‌رساند، حال آنکه بخش اعظم این تولید را خودروهای کم‌کیفیت، قدیمی‌و پرمصرف تشکیل داده‌اند.
در واقع پژو هم‌اکنون به واسطه تولید خودروهایی از رده خارج در ایران، درآمد قابل توجهی کسب كرده و با درنظر گرفتن روشي محتاطانه در طول این بیست سال و اندی، هیچ گاه زحمت سرمایه‌گذاری و انتقال تکنولوژی روز را به خودروسازی ایران، به خود نداده است. در واقع یکی از تفاوت‌های اساسی عملکرد رنو و پژو در ایران، به نحوه سرمایه‌گذاری این دو برمی‌گردد. رنو اولین شرکتی است که ریسک سرمایه‌گذاری کلان در خودروسازی ایران را پذیرفت و با سرمایه‌ای میلیون یورویی، قدم به کشور گذاشت، حال آنکه پژو هیچ گاه این ریسک را قبول نکرده است.
از سوی دیگر رنو هم اکنون با «تندر-90» و «مگان» در بازار ایران حضور دارد و اتفاقا هر دو محصول نیز جزو خودروهای باکیفیت بوده و مشتریان داخلی از وضعیت کیفی و فنی آنها راضی به نظر می‌رسند. اگرچه پژو 206 نیز توانسته در سال‌های اخیر رضایت ایرانی‌ها را کسب و آبروی پژو را حفظ کند، اما به هر حال برند فرانسوی‌ها به حساب می‌آید و ایران‌خودرو برای اعمال کوچک‌ترین تغییری در این محصول و سایر نمایندگان پژو در کشور، باید اجازه این شرکت فرانسوی را بگیرد.
این موضوع در شرایطی است که به دلیل سرمایه‌گذاری مشترک رنو و خودروسازان داخلی، ایران‌خودرو و سایپا توانایی طراحی بدنه جدید روی پلت‌فرم تندر-90 را داشته و می‌توانند آن را با نشان خود تولید و عرضه کنند.
انتقال تکنولوژی
یکی از مهم‌ترین آثار سرمایه‌گذاری رنو در خودروسازی ایران را باید انتقال تکنولوژی و فناوری روز این شرکت به قطعه‌سازان کشور دانست. بسیاری از کارشناسان معتقدند با ورود رنو به خودروسازی ایران، قطعه‌سازان داخلی به واسطه سخت‌گیری‌های این شرکت، یک دوره کارآموزی موفق را پشت سر گذاشته و با تکنولوژی روز خودروسازی اروپا آشنا شدند.
در واقع قطعه‌سازان داخلی که تا پیش از رنو، چندین سال با پژو کار می‌کردند، حضور رنو را رنسانسی در فعالیت و عملکرد خود می‌دانند.
پژو طی 22 سال حضور در ایران، تنها به تامین قطعه بسنده کرده و تقریبا هیچ‌گاه نظارت سرسختانه‌ای بر قطعات تولیدی در ایران نداشته است. از آن سو، انتقال تکنولوژی به خودروسازی ایران نیز معمولا در دستور کار پژو قرار نگرفته است و این شرکت بیشتر سعی کرده بی دردسر و از دور، در خودروسازی ایران حضور داشته باشد.
نکته جالب اینجا است که با وجود همه اینها، هم‌اکنون این پژو است که بعد از پراید، حکمران خودروسازی و بازار خودرو ایران به شمار می‌رود و آمار تولید و فروش این شرکت، بسیار بیشتر از رنو است.
این موضوع البته به تیراژ و فراوانی پژویی‌ها برمی‌گردد و به گفته کارشناسان، اگر رنو نیز روزگاری به تیراژی بالا در ایران برسد، روزهای سختی در انتظار پژو خواهد بود.